متن آهنگ محمدرضا شجریان زبان آتش

تفنگت را زمین بگذار

که من بیزارم از دیدار این خونبار ناهنجار

تفنگ دست تو یعنی زبان آتش و آهن

من اما پیش این اهریمنی ابزار بنیانکن

ندارم جز زبان دل، دلی لبریز مهر تو،

تو ای با دوستی دشمن!

زبان آتش و آهن

زبان خشم و خونریزی ست

زبان قهر چنگیزی ست

بیا، بنشین، بگو، بشنو سخن شاید

فروغ آدمیت راه در قلب تو بگشاید

برادر گر که میخوانی مرا،بنشین برادر وار

تفنگت را زمین بگذار،

تفنگت را زمین بگذار تا از جسم تو

این دیو انسان کُش برون آید.

تو از آیین انسانی چه میدانی؟

اگر جان را خدا داده ست

چرا باید تو بستانی؟

چرا باید که با یک لحظه، غفلت،

این برادر را

به خاک و خون بغلطانی؟

گرفتم در همه احوال حق گویی و حق جویی...

و حق با توست

ولی حق را برادر جان

بزور این زبان نافهم آتش بار

نباید جست...

اگر این بار شد وجدان خواب آلوده ات بیدار

تفنگت را زمین بگذار...